(Geldrop 1953) Archeoloog.

Studeerde kunstgeschiedenis en klassieke archeologie aan de Katholieke Universiteit Nijmegen en prehistorie aan de Universiteit van Groningen. Promoveerde in 1990 op Mens en moeras; veenlijken in Nederland van de Bronstijd tot en met de Romeinse tijd. Was van 1987-1997 hoofd van de archeologische afdeling van het Drents Museum. Schreef naar aanleiding van de reconstructie van het gezicht van Drenthe's beroemdste veenlijk Het meisje van Yde (1994). Als gastconservator organiseerde hij in het Deense Silkeborg Museum een tentoonstelling over de Europese veenlijken en schreef het bijbehorende boek Vereeuwigd in het veen - de verhalen van de Noordwest-Europese veenlijken (1996). Vanaf 1997 was hij tot aan 2017 dertig jaar provinciaal archeoloog van Drenthe. In dat kader publiceerde hij samen met E. van Ginkel en S.W. Jager het boek Hunebedden - monumenten van een steentijdcultuur (1999).

In 2017 is hij als conservator archeologie verbonden aan het Drents Museum.

Al sedert 1987 wijdt hij zich aan (de stimulering van) het onderzoek van veenvondsten in Drenthe. Dit resulteerde o.a. in een viertal onder zijn redactie tot stand gekomen, speciaal aan dit onderwerp gewijde jaargangen van de Nieuwe Drentse Volksalmanak (1995, 1997, 1998 en 2002). Zette ook na 1990 het onderzoek van de veenlijken in Nederland en Duitsland voort. Van der Sanden was lid van de Werkgroep Hunebedden (1988-1999) en sedert 1988 redacteur van het archeologisch gedeelte van de NDV.